"Manolo de Nésimo, sabe moito, pero co que non sabe, cárgase un barco moi grande. Porque aínda sendo moi sabiondo, neste mundo de salseeiros, nunca un, por moi longa vida que teña, chega xamais ao Doutorado. Non lle vale de nada a Conrado Saborido, saber a morte da xente con cinco minutos de antelación, porque, desde que anunciou sendo moi novo, a morte de catro seguidos, prohibíuselle terminantemente dicir un chío sobre o xa inapelable golpe do destino. Total, con cinco minutos xa non se podía facer nada, e mesmo que foran tres días, porque o que Conrado enterraba, morto estaba.
Ramón das Bardas, sin saber ler nin escribir, sabe en cambio, en que día da semana vai caer calquera Santo que lle preguntes; pero iso, pra ir cas vacas pro monte, non é de moita utilidade. E todos os que a Ramón coñecemos témolo polo mais listo, polo que deducimos os que non sabemos nada, que a listeza non ten que ver ca utilidade. Porque a Ramón nunca lle preocupou nada do mundo que non fose en que día da semana ía caer o dia de Santo Nombre de dentro de dous, ou dezasete anos.
Machón do Peludo, sabe exactamente a clase de peixe e os quilos que vai pescar, e esa facultade, permítelle vendelo antes de botarse ao mar na súa chalana “Tildita”. Pero Machón sendo pequeno, namorouse da Asturiana que viña retratada nas botellas de anís, e levaba pro mar catro botellas que situaba nas aletas e nas amuras da embarcación pra tela, (a Asturiana) sempre a vista. Pero iso solo, non tiña por que afectar a vida de Machón, se non fose, que o condenado, baldeiraba tódolos días que ía ao mar, as catro botellas, pra, según el, coñecela ben polo ulido, cando un día non moi lonxano, dándolle aos remos sen parar, chegase a Xixón, e alí pedila oficialmente pra casar. E precisamente por culpa do perfume da Asturiana, o peixe que efectivamente pescaba Machón, chegaba a terra case sempre desfeito de pisar por riba del, polo que Machón tiña que devolver os cartos ou volver ao día seguinte pro mar, cas catro Asturianas, e así, levaba toda a vida, que xa eran cincuenta anos, pensando, que a mais tardar en dúas semanas, xa estaría no Musel, do ganchete da que ía ser a nai dos seus fillos, os Peludiños.
Aínda que agora é vella, Tía Dolores dos Mostrengos, foi moza, e sendo moza por ser probe, nin roupa de loito tiña cando lle finou seu pai, polo que tintou os trapos que tiña para vestir co borro das tripas dos pulpos. E como consecuencia do perpetuo pingo das nubes e do mar, o borro marchaba cada día, e durante os dez anos que lle durou o loito por seu pai, día a día, sen faltar un, Tía Dolores, como Penélope, reconstruía o desfeito do día antes. Pero xusto o día antes de cumprir os dez anos, morrío o seu Ulises, Xisco Chosco. E despois unha tía, e aínda ca tía quente, un primo carnal, e así, ano tras anos e xa van noventa, Tia Dolores, non sabe outra cousa que tintar a roupa co borro dos pulpos, pero isto, hai que recoñecelo, sabeo facer mellor que nadie no mundo.
E así, con mais sabedoría que na propia Atenas nos mellores tempos Clásicos, discorre a vida de estas xentes, sen que a ninguén se lle dea nunca por dicir, “ solo sei, que non sei nada”, Porque é certo que ninguén sabe nada. Tan certo, como que o Día de Santo Nombre vai caer en Sábado. " (SUSO LISTA, PERCEBEIRO DO RONCUDO, 01/12/2009)
No hay comentarios:
Publicar un comentario