Como os médicos non poden curar moitas cousas... decía o do Cu Chantado

“MILAGRES

Non hai Santo ou Santa milagreira que Clodoveo, deixe de visitar tódolos anos. Chega incluso a viaxar a tres sitios no mesmo dia se é que coinciden na celebración. Santa Minia, San Orente, San Adrián, os Milagres de Caión, San fins do Castro, O Faro de Brancorme, A Virxen da Estrella ou a Fonte dos Remedios, entre outros centos de elas , son destino ineludible de este Clodoveo, quen, a pesar de todos os intentos por poñer remedio aos seus males, nunca conseguío mais ca maniotas ou algún que outro resfriado de pasar nos camiños días enteiros papando sol, choiva frío, calor, ataques de cans, e todo o que pode acontecer a quen pasa a vida neses camiños de Dios. Empezou moi novo Clodoveo, este perpetuo peregrinaxe, da man primeiro de súa avoa, despois de súa nai, súa irman mais nova, a ahora, da súa muller, porque aínda que non o pareza, son sempre as mulleres as que mais confían nestas cousas, e son elas as gardiáns das costumbres e das tradicións. E todo empezou porque aínda antes de andar, Clodoveo parecía trenco, e todo o mundo sabe, que as desgrazas do corpo empezan por cousas pouco importantes. Levárono a dar unhas fregas con aceite de eiruga a Meiga de Baíñas, e efectivamente, curáronlle a s pernas trencas, pero o pouco de esta cura, empezou Clodoveo a quedar durmindo cos ollos abertos, co que súa avoa pensando que estaba tolo, levouno ese mesmo ano a romaría de Santo Torán, donde tódolos tolos van. E desde esa, xa como se de unha droga se tratase, empezaron a ter necesidade continua de ir a canta curandeira meiga ou romaría de milagres houbese. Sempre lle escudriñaban o corpo as mulleres da súa casa por ver cada grano, cada enruga, cada uña, para ter xustificación para o próximo peregrinaxe. Na que sempre repetían desde que Clodoveo cumplío trinta anos, foi na Pedra Picuda de Carballo, pedra esta, que ten o don de curar as almorranas, pero que ninguén se explicou nunca por que con Clodoveo nunca funcionou, hasta que Clodoveo, sin que súa muller se enterase, foi ver a un médico, e este desvelou o secreto que Clodoveo gardaba na parte por donde se empezan os cestos; era unha fístula, e, polo tanto, non entraba nas indicacións da Picuda. Operouse, pero mantendo o segredo a súa familia, xa que era imposible que entendesen, que os médicos puidesen curar algo, para o que desde que o mundo era mundo, estaban os milagres. Acordou co médico levar o tema da operación co máximo sixilo, e decidiron, que o mellor sitio para operalo era, nun pinar moi frondoso que había no camiño da Barca de Muxía, e así foi. Clodoveo morrío desangrado nese mesmo pinar, pero aínda hoxe se pensa que tivo a desgraza de ao ir a cagar, caer encima de un carabullo con tan mala sorte, que o que para outro non era mais ca un pequeno contratempo, a el, custoulle a vida. O sitio donde deixou todo o seu sangre chámase hoxe, o Pinar do Cu Chantado” (Tomado de: SUSO LISTA, PERCEBEIRO DO RONCUDO)