Dosindo, ladrón de berzas

“Xa hai que ser malpensado, pra pensar, que o sol alumbra pra que todos vexan como él, Dosindo, lle rouba as berzas aos seus veciños. Pero ainda que vos extrañe, asimismo é, e como se poseido se encontrase, anda este pobre home todolos dias maldecindo ao astro rei.

-¡Caghonosol!-di el- mentras os veciños corren a trás del pra que deste xeito, ao correr, as berzas que do coleiro arrancou, lle vaian caendo unha a unha coma as fungallas de pan de Hansel e Grettel. Dosindo é boa persona pero ten este pequeno defecto, o de roubar, que posiblemente nunha gran urbe, pasaría como cousa normal, pero aquí, donde todo é minimo e pequeno, intilixencia incluída, ven sendo unha cousa que ninguén está disposto a soportar, mais ca nada, porque soportalo sería visto como unha debilidade, e aquí o que é debil, logo queda co cú o aire. De feito a única debilidade que por aquí se contempla é, a de deixarse roubar, ainda que sea a merda que un caga; pola contra, o mentir, engañar, traicioar, matar, abandonar, envenenar, vilipendiar, humillar, difamar e outras polo estilo, están vistas como cousas que fan a un, moito mais agradable a vista dos veciños e sobre todo, fano mais forte e respetable. Dosindo ten mala sorte, porque de esto último non fai nada, el sólo rouba berzas, fabas e patacas e por riba, nunca consigue levar pra sua casa nin siquera unha berza nin moito menos unhas fabas,e tampouco unha pataca. Pero é un ladrón, sin botín, pero un ladrón o fin e o cabo. Hai quen dí que é por vicio, hai quen dí que é unha enfermedade, pero Dosindo dí que non é unha cousa nin outra, que sólo é porque ao non ter horta, nin ter cartos, non lle queda outra, xa que o que mais lle gusta neste mundo é o caldo de berzas, que morre por el, que sinte unha atracción irresistible por este manxar, que desde que era unha criaturiña de brazo, foi quen de mantelo vivo, xa que sua nai, pobre, non tiña leite nas tetas que darlle de tanta fame que pasaba, e o pouco que repañaba, era pra facer aquel caldiño, co que criou a Dosindo. E así, é a vida –por chamarlle algo- de este home, que día tras día, maldice ao sol que o alumbra a el, e aos que o persiguen, por ser Dosindo un ladrón, e eles mismos, boa xente.” (Suso Lista, percebeiro do Roncado, 31-01-08)